 |
|
| |
 Predikantenbord Nicolaaskerk Muiden | |
 |
Predikant te Muiden (ber. 2 september 1708).
Beroepen naar Nijmegen op 1 augustus 1709.
Predikant van de Stevenskerk vanaf 29 september 1709 [Ps. 71:16],
waar hij de opvolger was van ds. Cuyk van Mierop.
Studeerde rechten in Franeker en Utrecht, volgde toen al theologische vakken (in Franeker, bij de cartesiaan prof. Johannes van der Wayen en de coccejaan/piëtist prof. Campegius Vitringa).
Studeerde daarna theologie in Utrecht en in Leiden (bij prof. Salomo van Til).
Bedankte als predikant te Nijmegen voor een beroep uit Utrecht (1710) en uit Amsterdam (1722).
Overleed op 20 september 1736, begraven op 25 september 1736 in de Stevenskerk.
Literatuur
Lijkrede door dr. Reynardus toe Laer, Een getrou voorganger ter gelovige navolging aangeprezen. Over Heb. XIII.7. Op het Godzalig afsterven van den Weleerwaarden, Hooggeachten en Veelgeleerden Heer Petrus Hoeufts, Bedienaar des Euangeliums te Nymegen, Nijmegen: Hendrik Heymans, 1736.
**********
Dat Groote Nymeegs Ligt, die Flonker-ster is onder!
Dien braven HOEUFTS is heen! alom so hoog ge-eert
Als wys, gulhertig, trouw, God-vrugtig, hoog geleert,
Der swakken hulp en scherm, een lieflyk Heyl-verkonder.
Zyn Dood, so seer beweent van groot en kleyn bisonder,
Schaedt ons, maer gants niet hem, want zyn Ziel nu verkeert
In ’t binnenst Heyligdom, daar hy de Godheid eert
En Leeft in Heerlyckheid: ja Leeft nog hier, O wonder!
Zyn Vrugt en Zaet nog ruyst als Libanons geluidt:
In jonge Nazireers zyn Leven weer ontspruit:
Door soete na-gedagt, Leeft hy ook in dees Blaedren:
Ey! leeft, betragt, ook siet, dat d’inhoud dit aanduidt,
Elias mantel werkt Elisaes Wondren uit;
Maer d’eer zy God, die ’t al in CHRISTUS wil vergaedren.
Rom. IX. 36.
Uyt Hem, en door Hem, en tot Hem zyn alle dingen. Hem zy
de Heerlykheyt in der eeuwigheyt. Amen.
P. BEYERLINCK
**********
Spreuk. Salomons X. 7.a
De gedachtenis des Rechtvaerdigen zal tot zegening zyn.
Treurt Zions Kindren, treurt! om dat U is ontvallen
Een weergalosen Helt, die de gewyde wallen
Van ’t Nieu Jerusalem kloekmoedig gade sloeg,
En in het harnas stond voor waerheyt laet en vroeg;
Die suivre blyken gaf van Wysheid en van Deugde,
Waar in de mensch alleen vind waere rust en vreugde,
Een Wysheid recht geaert om ’t redelyke deel
Te dwingen tot ontslag, en soo den mensch geheel
Te brengen tot sig selfs, te leren, t’overtuigen,
Dat, sal hy salig syn, syn stene hert moet buigen
En breken door berouw en droefheid over ’t quaat
Dat hem natuurlyk is, en ’t Godlyk Wezen haat;
Dat sondaers Troost en Heyl alleenlyk is te vinden
In ’t Dierb’re Soenbloed van Christus, den Beminden
En wel-geliefden Zoon des Vaders, die het Werk
Aan ’t Kruis volmaakt heeft, tot Volmaking van Gods Kerk.
Dat het Herscheppingswerk is enkel uit Genaden
Noodsaeklyk yder een, die Jesus met syn daden
Gekogt heeft en verlost, en soo tot onderdaan
Gemaakt van ’t Koningryk, dat eeuwig sal bestaan:
Dat ’s Heren Keurlingen door Woord en Geest herboren
Met blydschap door ’t geloof op Jesus sien, en horen
Na d’Euangelieklank, dat hert en sinnen streelt,
En soo hoe langs hoe meer verandert na Gods beelt;
Die ’t beelt van Christi Bruit soo sierlyk af quam malen,
En hoe de Kindren Gods daar mede staen te pralen,
Waer door Natureling soo kragtiglyk bewoog,
Dat (was ’t hem mogelyk) sig daar voor nederboog.
Ja die den Wereltling ook door den schrik des Heren
Op ’t reedlykst tot geloof in Jesus sogt te keeren,
Niet slegs met woorden, maer met redenen doorwrogt,
Te saem geschakelt, en met yver Gods verknogt.
Mond-Christen leed Hy niet, of Hy moest hem ontdekken
Aen ’t eigen hert, en soo tot waarschouwing opwekken,
Soo niet verandert wierd van desen aert en staet,
Het snode selfsbedrog bevinden sou te laet.
Een snoden Huychelaar ging Hy het Wee toe dondren
Na ’s Heren Woord, om hem daar door dus af te sondren
Van ’t snode grouwelstuk en schrikkelyk vertoog,
Dat met den Here spot en tart syn heilig oog.
Kon ooyt een Filosoof op redelyke gronden
De waerheyd eener saek vast staven en verkonden,
En soo op ’t reedlykst doen het kragtigste vertoog
Dat al wat reedlyk is door reden ooyt bewoog,
Soo was het Onzen HOEUFTS aan wie het redeneren
Natuurlyk eygen was, in samenspraek en leren,
Die dus van God geleert met d’hoogste reedlykheidt
De gronden des geloofs onwrikbaer heeft geleidt;
Soo dat nog Ongodist nog Sterke Geest kon dryven
Zyn reedloos wanbesef, en daar gerust by blyven;
Maer moest verstommen, en bekennen ongerust
Dat door dees redens kragt syn kragt was uitgeblust.
Jae Zions gruis verflaeut en moedloos wist te sterken,
Met Hemels Artseni geschikt op ’t hert te werken,
Niet van Hippocrates geleerd, of van Galeen,
Maar van den Heere selfs door Geest in reine rêen.
Gestaeg was ook syn vlyt in Christus te volmaken
Den mensche Gods, en soo door diep geheim van saken
Verstandig uytgewerkt, te tonen hoe de mensch,
Door dese oeffening, quam tot syns herten wensch.
Als ’t werk geheiligt was dan moest men niet meer blyven
By melk, maar vaste spys, daer door moest men beklyven,
En soo van Kinderen en Jonglingen veel eer
Tot Mannen, Vaderen opwassen in den Heer.
Soo sou de wysheid Gods in alle syne werken
Volyvrig nagegaen, den mensche weer versterken,
Soo quam men eindelyk tot dat volmaekt gehoor
In ’t Hemels Paradys en by der Englen Choor:
So kon men veilig door geloofsleer op Godt bouwen,
Syn ziel met weldoen aan den Schepper toevertrouwen,
En soo was ’t redelykst spoor gebaent tot heerlykheid,
Ik Christo uit genâ den Kindren Gods bereid;
Soo sou de ware Hoop, de dochter van ’t Gelove
Dat sig dus werksaem hout, in des Heren Voorhove
Nooit schaamroot stellen, maar altoos syn vast gegrondt
Want dat was Geestes werk, die liefde Gods vermondt.
Op dees onwrikb’re grond ging Hy het huys des Heren
Opbouwen, om aldus de sterkte te vermeren
Van yder een die denkt, dat hy heeft tot syn Lot
Het Heyl van Jesus, en soo Godt is syn Bond-Godt.
Dus was syn enig doel, syn lust, syn eigen leven
Aen allen wel te doen, gestadig voor te streven
Met lust in ’s Heren wet volstandig dag en nagt,
Ten eind hy soo Gods Volk met sig ten Hemel bragt.
’s Mans Deugden nu van my na ruimte op te halen,
Waer vind ik het begin, en waer zou ik dog palen?
’t Was al wat Deugd’lyk is, ’t was Hem een heblykheid
Te spreken en te doen al wat de deugt verbreit.
’t Is tans genoeg verspreit door Steden en door Wyken
Dat dees Geagte Man had weinig syns gelyken.
Een ygelyk die hoort dat desen Man is doot
Roept met verbaastheid uit: O! dat verlies is groot!
My dunkt ik hoor ’t gekerm, ik sie der armen tranen
Die Hy in dezen staet soo Christlyk kon vermanen
Ja die door synen raedt en daedt mildlyk geschikt,
Soo menigmael na ziel en lichaem syn verquikt.
Zyn Wysheid, Vriendlykheid, Sagtmoedigheid en Seden,
Als ik die nog herdenk; niet een van ’t Classis Leden
Of moest bekennen, dat de Heer in dees syn Knegt
Tot stigting van hem yets bysonders had gelegt.
Was ’t werk swaerwigtig om daer over te beramen,
En dus te Vonnissen met wysheid na betamen,
Hier ging Hy meest voor aen, en vaek na syn voorlicht
Wierd ’t wigtig werk daer door verstandiglyk verricht.
Soo ooyd verschil ontstond, hier was de Man te vinden
Die met sagtmoedigheid door reden wist te binden
Al ’t geen het vleesch opgaf; hier quam Hy regt ter snee
En werkte vieriglyk tot Liefde, Eendragt, Vrêe.
Kortom soo ymand ooyd om syn dienst was verlegen,
Om goed te doen was altoos vaerdig en genegen.
Nooyt was ’t Hem last of leed te werken onvermoeit
Voor yder een, soo maer het goede daar uyt vloeid.
’t Is PETRUS HOEUFTS die dus in Nymegen syn dagen
Uit liefde tot het volk ten einde heeft gedragen,
Of schoon de Amstelstad tot Leeraer Hem verkoor,
En ’t Hoge Hof hem sogt, Hy bleef by ’t Nymeegs Choor.
Den man om ’s werks wil moest yder dubbel eeren,
Die de Bedieninge seer heerlyk met syn leeren
En Godvrugt heeft gemaekt, en ’t geen de Wet geboot
Tot onderhoudinge omtrent soo Klein als Groot.
Wie nu der Kindren Gods treurt niet in dese dagen
Als men dit deftig Lyk ten grave heen koomt dragen,
Wie kent sig selven of roept uit met volle mond:
O dese sware slag treft ons om onse sond!
Dees onwaerdeerbre Schat wierd niet genoeg gehouden
In syn regte waerdy van Jongen en van Ouden,
’t Is daerom dat de Heer dit onwaerdeerbre Pant
Tot sig geroepen heeft als een Getrou Gesant.
Dat nog de naklank van syn wyse Leer en Leven
In onse harten klink, om steets om hoog te streven,
En Hem te volgen na, op ’t spoor door Hem betreen
Door deugdsbetrachting en met Christlyke Gebêen!
De tyd die roept ons vast, de kommerlyke stonden
Die spreken overluit, om ons te gaen verkonden,
Dat ’t menschelyke lot het sterven is naby
Wee hem! die niet en waakt en syne sonden my!
Wee! die niet wikt en weegt des Heeren grote daden
Na syn alwys beleit, en sig soo gaet beraden
Na ’t voorschrift van syn Woord, in dese korte stond,
Ten eynd’ hy dus genâ in ’s Heren ogen vond.
Dit is alleen het werk, dit syn de rechte paden
Om in te staen voor hem die met syn sond beladen,
Van treurigheid verlost, met heyl sal syn verblyt,
In desen jammerdal, en ook ten allen tydt.
Deugdlievende laet dan dit voorbeelt u opwekken,
Eert dus ’t gebeent in ’t graf, door u te laten trekken
Tot deugdsvermeerdering, soo sult gy HOEUFTS syn prent
Verbeelden, en tot Hem weer komen in u Endt.
Dan sal gedachtenis by u tot zeegning weesen
Van Hem die als Gods Tolk u Leeraarde voor deesen.
Dan sal bewaerheid syn, ’t geen Sal’mon stelt gewis
Dat des Rechtveerdigen Gedagt tot zeegning is.
Moestus cecinit
J.O. van Olst,
V.D.M. in Winssen.