 |
|
| |
 |
Schoolmeester/koster/voorlezer te Mierlo (1689–1697).
Predikant te Ijzendijke (16 juni 1697).
Beroepen naar Nijmegen op 23 november 1704.
Royaards, Albertus, De heerlykheid van Gods werken, zoo in de Natuur als in de Genade; en de voortreffelykheden van des Heeren Wet; betoogd en aangeprezen in de verklaring en toepassing van den XIX. Psalm. Nevens een ontledend ontwerp van de zakelyke verklaringe, Nijmegen: Wilhelmus Bongaards, 1728 [dit werk bevat o.a. 22 preken over Psalm 19 en een ontleding van de Psalm].
—, Nodige en tydige waarschouwing tegens de gemeenschap aan Sodoms grouwelyke zonde en vreeselyke straffe, op den plegtigen dank- vast- en bededag van den 28. Febr. 1731, Nijmegen: Wilhelmus Bongaards, 1731.
—, De kennis der waarheid … ontdekt … in Paulus brief aan de Ephesers, 2 delen, Amsterdam: Hendrik Vieroot, 1735–1738.
Aan den
Zeer Eerwaarden en Godtsgeleerden Heer
ALBERTUS ROYAARDS,
Oudsten Leraar in Jesus Gemeinte te Nimegen,
uitgevende zyne Verklaring
over den negentienden Psalm
Gy acht het dan, ô Royaards, niet genoeg,
Om in den dienst uw’s Heren laat en vroeg
Zyn Volk, wiens Heil u zwaar op ’t herte woeg,
Door Woord en Wandel
Te Leren en te Stichten; neen, gy slyt
Het overschot van uwen dierb’ren tyd
Niet vruchteloos; maar hebt ook dat gewyd,
Als al uw Handel,
Aan JESUS, en ten nutte van Zyn Kerk.
Het Predikampt, hoe uitgebreid in werk,
Is voor uw vlyt noch veel te nau een perk:
Gy treed al verder,
En tracht, hoe meer uw Leven komt te spoen
Naar ’t eind, in ’t eind’ noch ’t meeste werk te doen,
In Ouderdom noch altyd Vet en Groen,
ô Wakkre Herder.
Nu schenkt gy aan ’t Weetgierig Nederland
Een heerlyk blyk van Godtsvrucht en Verstand,
En opent ons door uw Geleerde hand
Uit Davids Psalmen
Der Hem’len taal, en wat ons die vermeld,
Hoe ’t Luchttapyt Godts Handenwerk vertelt,
En Dag en Nacht by beurt, hun elk gesteld,
Zyn Eer uitgalmen,
Met eene Stem, aan allen kant gehoord,
Zo ver men weet van Taal of Spraak of Woord,
Wiens Richtsnoer gaat langs al het Aardryk voort,
Tot ’s Waerelds ende.
En hoe de Zon uit ’s Hemels-Tente treed,
Als Bruidegom, in ’t heerlyk Statiekleed,
Of als een Held, op overwinning heet,
Ter Heïrbaan rende.
Gy opent niet den Letterzin alleen,
Maar tracht voorzichtig in ’t Geheim te treên
Van ’t zinnebeeld, daar ’s Heren Geest voorheen.
In wilde malen,
Door Davids pen, ’t heil van Messias dag,
Daar ’t Evangelium eens met gezag
Een ruimer loop zou krygen, als het plag
In Kanaâns palen:
Wyl nu heel de Aard’ geworden is Godts Troon,
En ’t Bodenheïr de blymaar van Zyn Zoon
Verkondigen aan Joden en Onjoôn.
Gene Offerwolken
Belemm’ren nu der Heidenen gezicht:
Zoon, Maan, Gestarnt, ’t geeft alles nu zyn licht:
Alom word nu ’t Verzoeningswoord gericht
Tot alle Volken.
Dit wyst ge op ’t spoor des groten Kruishelds aan,
Die zelf hier in het eerst is voorgegaan,
En heil’ge Weetlust wyst de rechte baan,
Om na te speuren
Het recht verstand van ’t Koninglyke Lied,
Dat zeker op die bet’re tyden ziet,
Waar in ’t Geloof aanvanglyk vind geschied,
’t Geen noch moest beuren.
Dus noopt gy ons, om in dees ruime Stof
Des Scheppers en Herscheppers groten Lof
En wysheid met het gantsche Hemelhof
Voortaan te loven.
Maar hoger stof trekt uw bespiegling heen.
De Heerlykheid van ’t schepsel is maar kleen
By ’s HEREN Wet, die al, wat heerlyk scheen,
Ver gaat te boven.
Gy toond ons, hoe dit Wet alzins volmaakt
Met schoner glans als ’t Goud van Ofir blaakt;
Wen ’t heilgraag hert naar ware Wysheid haakt.
Geen Honigsmaken,
Hoe zoet, Zyn zoet by ’t zoet van deze Wet
Voor hem, die op zich zelf aandachtig let,
En nederig zich voor dien Spiegel zet,
Niet wars van ’t waken
Op eigen Hert, dat toch altyd gereed
Te dwalen, al zyn dwalingen niet weet,
Maar wetens en onwetens overtreed
Godts Heil’ge Wetten.
Dit, en wat meer Vorst Davids Harpgedicht
Bevat, stelt gy, ô ROYAARDS, in het licht,
En doet ons op het Goddelyk gewigt
Met eerbied letten.
Ook leert gy ons, wat kracht de waarheid doet
Op ’t boet-vol hert en overtuigd gemoed,
Dat radeloos den Heiland valt te voet;
Als ’s HEREN zegen
Het woord Bezielt en geeft zyn rechte snê,
De logge Rust en zorgelozen Vrê
Verstoort, en maakt den trotsen Mensch gedwee
En gansch verlegen:
Maar t’effens wyst gy ’t eenig middel aan,
Om met die schuld, daar ’t Hert mê is belaân,
Naar JESUS, om verlossing heen te gaan,
En troost te ontfangen.
Wie dankt u dan voor zulk een kleinood niet,
ô ROYAARDS, dien geen arbeid oit verdriet
In ’s HEREN dienst, als gy maar voordeel ziet
Daar door te erlangen.
Een voordeel, dat gy billyk ook verwacht,
En noit ontstaat aan zulk een, die steeds tracht
In nedrigheid, maar niet in eigen kracht,
Getrou te blyven,
En woekeren ten dienste van zyn Heer,
Die mildelyk zyn Knechten loont, wanneer
Zy ’s Naastens heil betrachten, tot Zyn Eer,
In hun bedryven.
Maar dat ’s uw lust, dat tuige de eerste Stad
Van Gelderland, die nu zo lang een schat
Van Wysheid uit het Heilig Bybelblad
Door u mogt gaderen.
Dat tuige nu ook ’t dankbaar Nederland,
Door dit Geschenk van uw Geleerde hand
Aan u verplicht, door zulk een dierbaar Pand,
Recht Goude Bladeren.
Godts Zegen daal, ô ROYAARDS, op u Werk
In ryke Maat. Strek lang in JESUS Kerk
Een glansryk Licht, tot dat Gy ’t Worstelperk
Hebt doorgestreden.
En ’t Zaligloon eens uit Genade ontfangt,
Daar yder trou Godtsdienaar naar verlangt,
De Kroon, die aan het eind der Loopbaan hangt
Voor JESUS Leden.
P. Boddaert
Korn.Zoon
ELEGIA
ad
virum plurimum reverendum
atque eruditissimum
ALBERTUM ROYAARDS
cum Hymnum Davidis XIX
commentario a Se illustratum in lucem emitteret
Tendite Deliacas mecum mea Numina chordas,
Piëris, et Clarii Praeses Amorque Chori:
Phoebe veni: Syrium spargant tua tempora rorem,
Dum religet flavas laurea vitta comas.
Purpureo niteant radiantia lumina vultu,
Et sedeat niveo laetus in ore rubor.
Carmina sint Tecum, Tecum sint Numina Pindi,
Quod precor, et lateri sit lyra juncta tuo.
Tendite Deliacas mecum mea Numina chordas,
Ut resonent laeto terque quaterque sono.
Non tamen, ut quondam, duras lenire Puellas
Mens sit, et ad surdas perdere verba fores.
Nec Regis miseri canos celebrare capillos,
Quotve tegat rabidos Scylla proterva canes.
Qualia, ficta licet, numeroso ludere versu,
Qualia me memini dicere pene puer.
Tendite Deliacas mecum mea Numina chordas,
Veridica mediter cum graviora cheli.
Mittite, si pudor est, Vatum mendacia, tandem
Addiscant verum carmina nostra loqui.
Est animus, meritas, sic fas, deducere laudes
Numinis, et metricis facta referre modis.
Certaque cum tacitum narrent praeconia Coelum,
Atque decus medio Sidera fulva Polo.
Quae, quamvis taceant, altis clamare videntur
(Credite, vera cano) vocibus, ILLE DEUS!
Nos Homines, rectos liceat queis tollere vultus,
Ah nimium gravis est ista tacere pudor.
Adspicimus radiis lustrantem Sidera Solem,
Et nitidum pulsa reddere nocte diem:
Ut Sponsus rutilis praecinctus tempora gemmis,
Sic Sol aequoreis blandior exit aquis.
Cetera quid curvi dicam miracula Mundi,
Quae lateant terra, quaeve reposta mari.
Cum stultas Hominum retinet dementia Mentes,
Ut temnant placidi jura verenda Dei.
Jura Dei, puro quae sunt potiora metallo,
Atque magis Siculis dulcia mella favis.
Illa docent rectae spatium decurrere vitae,
Haec sequitur, quisquis candida corda gerit.
Cursor ad oppositas properat ita tendere metas,
Ut cingat meritum parta corona caput:
Per juga diffigiunt celeresque per avia cervi,
Quaerant ut rabidam fonte levare sitim:
Aspera quem vacui lacerant jejunia ventris,
Quam cupiet! miseram pellere glande famem:
Sic votis, vera quisquis Pietate tenetur,
Jussa studet summi Numinis alma sequi.
Flagitia, et tumidos optat deponere fastus,
Pectoraque ad purum pura referre Deum.
Maxima cum factis debetur gloria, merces
Haec datur, ut liceat vivere perpetuo.
Talia, ROJARDTI, divina Oracula nobis
Jussaque qui laeto Numinis ore refers;
Talia victuris voluisti tradere seclis,
Ut cultum docto pectore vivat opus.
Non tantum lingua praesenti prospicis aevo,
Cum doceas, quae spes certa sit atque salus.
Sed quoque venturi celebrent tua scripta Nepotes,
Qui discant recto tramite ferre pedes.
Candida Tu varii miraris lumina Coeli,
Ut pateat veri Gloria summa Dei.
Nos demissa Tibi miramur munera Coelo,
Et simul ingenii flumina larga tui.
Quid referam mores coelesti pectore dignos,
Cum tuus in laudes me vertat ire pudor.
Felix Novimagum! quoniam Doctoribus almum
Talibus adtollis Sidera in alta caput.
Quam quondam prisci Batavûm posuere Coloni,
Cum stares Populi lumen honorque tui.
Debuit at postquam rapidis Te perdere flammis
Civilis, Latii dum fugit arma Ducis;
Vidimus ingenuum rursus revirescere nomen,
Et majus multo, quam fuit ante, decus.
Maxima nata Tibi tamen est tunc gloria, quando
Auribus acciperes dogmata certa tuis.
Tristia cum potius sequerentur bella Parentes,
Parvus erat verae Religionis amor.
Florida vidisses vanos per rura Penates,
Lignum erat, aut nulla factus ab arte lapis.
Sed tandem, pulsis meliori luce tenebris,
Coeperunt verum voce vocare Deum.
Quum Werenfridus, quum sancti lingua Suiberti
Riderent Batavos, Numina caeca, Lares.
Vera diu patriis florescant dogmata Terris,
Veraque cum vera Religione Fides!
J. Arntzenius JCtus.